گزارش 100 روزه یعنی چه؟
این سوالی است که در این چند روز مدام از خودم می‌پرسم.
گزارش تا آنجا که ما دیده ایم یعنی ریز و جزئیات یک موضوع را با توصیف و زبانِ ساده برای مخاطبت و طرفِ صحبتت بیان کنردن. گزارش 100 روز هم لابد یعنی ریز و جزئیات 100 روزِ کارِ دولت را ساده و قابل فهم بیان کردن.
گزارش 100 روزه اولین بار در تبلیغات کاندیداها رخ نمود. آنجا که آقای ولایتی 4 سال را به چند 100 روز تقسیم کرد و آنجا که آقای روحانی وعده‌ی یک تحولِ سریع اقتصادی را داد. دومی رئیس جمهور شد و انتظارِ مردم تحولِ سریع اقتصادی قرار گرفت یعنی ما انتظار داشتیم در این گزارشِ 100 روزه بشنویم از تحول‌های وعده داده شده و بشنویم از خدمات دولت و دستاوردهایش ولی وقتی تلویزیون را روشن کردیم همه که نه، ولی بخشی از امیدهایمان ناامید شد.
برنامه‌ای که ما دیدیم گزارشِ 100 روزه نبود، گزارشِ دولتِ گذشته بود. گزارشِ تدبیر و امید نبود، تصفیه حساب با دولتِ قبل بود. این چند وقت که از شروع دولت گذشته است هر موقع از دولت سراغی گرفتیم بیشترِ هم و غم دولتِ جدید را بر ردِ دولتِ قبل دیدیم. از خزانه خالی که رئیس جمهور و سوگلی‌اش جناب نوبخت از آن صجبت کردند و آقای طیب‌نیا وزیر اقتصاد ردش کرد تا حرف‌های دیشب که باید نشست و دید اینها چگونه رد یا اصلاح می‌شوند.
فکر نمی‌کنم اینطور رفتار کردن را بشود پذیرفت آن‌هم در روزهای ابتداییِ کار دولت. ناامیدی و نالیدن مالِ وقتی است که همه‌ی تدبیر را آدم بکار برده و دیگر راهی برایش نمانده است.
خلاصه اینکه دولتِ عزیز بهتر است در موردِ ما و وضع ما و تدبیرِ خودت نسبت به وطن صحبت کنی نه در مورد حساب‌های حزبی و گروهی.